New Doomain name

We are moving to a new domain name please visit | Μετακομιση σε νεο domain name

https://psyborg.me/betonarmekult/

Πόλεις των ιθαγενων του μπετόν – Kowloon

Το παρακάτω είναι άλλο ένα θράυσμα των εμμονών μου σχετικά με τις ζούγκλες των ιθαγενών του Μπετόν. Ζούγκλες που συναντάμε άλλοτε στα κέντρα κι άλλοτε συχνότερα στις παρυφές των μητροπόλεων αυτού του κόσμου. Μακριά από τις διχοτομήσεις φύσης-πολιτισμού, τεχνητού και φυσικού περιβάλλοντος, αντιλαμβάνομαι τις πόλεις ως ένα ακόμη οικοσύστημα σε κίνηση με τα φυτά του, τα τετράποδα ζώα του, τα νερά του, τους μικροργανισμούς του, τα έντομά του, τα απολιθωμένα ή μη δέντρα του και τους δίποδους ιθαγενείς κατοίκους του. Μέσα σε αυτές τις ζούγκλες, οι οποίες αντιστέκονται στα κράτη που αναζητούν να τις κανονικοποιήσουν, να τις κυριεύσουν, να ελέγξουν τις ροές των νερών, της επιθυμίας και της οιασδηποτε ζώσας ύλης- όπως έκαναν νωρίτερα και με τα δάση, τις τροπικές ζούγκλες ξεριζώνοντας τα και φτιάχνοντας καλλιεργήσιμες εκτάσεις ή βασιλικούς κήπους- οι ιθαγενείς του μπετόν πειραματίζονται με νέους τρόπους ζωής, με νέες τεχνικές, με νέους τρόπους κατοίκησης, παράγουν νέες γλώσσες και κόσμους. Όπως και σε ένα δάσος ή σε μια ζούγκλα η ζωή φύεται ποικιλοτρόπως στη φαβέλα, την κατάληψη, την παραγκούπολη, στα projects όταν η αγορά και οι κρατικοί σχεδιασμοί το εγκαταλείπουν. Μπασταρδεύοντας τεχνικές, υλικά, λεξιλόγια πολεμούν για την ζωή εκεί που ο θάνατος έχει εντολή να στρατοπεδεύσει. Είναι συχνό σε γραμμομοριακό επίπεδο να μιλά κανείς για αυτές  ως περιοχές  με υψηλούς δείκτες εγκληματικότητας, ποσοστά θνησιμότητας, χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα κτλ, αν όμως τις κοιτάξεις από το μοριακό επίπεδο διακρίνεις την μοναδικότητα τους σε συμπεριφορές, τεχνικές κατασκευές και σχέσεις που καθιστούν αυτά τα συνεχώς μεταλασσόμενα κελύφη ζωής δίχως αρχιτέκτονες, μήτρες νέων πρακτικών του βίου. Συνδεδεμένες με την μετανάστευση, την εξορία, την εκτόπιση των δίποδων κατοίκων τους, τόποι προσωρινής συμπερίληψης των αποκλεισμένων, οι ζούγκλες αυτές είναι πάντα σε κίνηση, είναι προσωρινές, ζουν ως ιντερμέδια κατεδαφίζονται, αποψιλώνονται, απαλλοτριώνονται, μετακομίζουν ή γερνούν και πεθαίνουν, στεκουν θνητές σε αντίστιξη προς τις αιώνιες αθάνατες πόλεις των μνημείων που τα κράτη μοχθουν να συντηρήσουν σαν μούμιες. Το όνειρο του μοντερνισμού για πόλεις «ζωντανές μηχανές» εκπληρώνεται από αυτές, δίχως και ενάντια σε όποια παρέμβαση πολεοδόμων ή αρχιτεκτόνων. Πόσα και πόσα δυστοπικά τοπία της science fiction λογοτεχνίας και του cyberpunk άντλησαν έμπνευση μέσα από αυτές για να αποδώσουν τους τόπους αντίστασης στην κανονικότητα μιας αυτοκρατορίας, μιας πολυεθνικής εταιρίας, ενος αστυνομικού καθεστώτος, η chiba city, το Bay Bridge εκεί όπου όλα αναπτύσονται εναντίον όλων πανυγηρίζοντας το πλεόνασμα ζωης και όχι αναρωτώμενοι για την βιωσιμότητα και την αποανάπτυξη.

Το γιατί ασχολούμαι με κάποια μακρινά μέρη και όχι μονάχα με την πόλη όπου ζω εκάστοτε, είναι γιατί δεν ξεχνώ να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο από την περιφέρεια, από το όλο σαν τον Deleuze και τους Γιαπωνέζους να λεω ο κόσμος, η ευρωπαϊκή ήπειρος, η ελλάδα κτλ η γειτονιά μου, το σπίτι μου κι οχι αντιστρόφως να ξεκινάω δηλαδή από εμένα, το σπίτι μου, την πόλη μου, την χώρα μου για να καταλήξω σε μια άλλη ήπειρο, στον κόσμο. Ξεκινώντας από την φασούλα σου, ειδικά αν αυτή είναι και σχετικά προνομιακή το μόνο που σου μένει είναι να κοιτάς πώς να συντηρήσεις αυτά τα προνόμια του σπιτιού σου, της γειτονιάς σου, των φίλων σου ή του πολιτικού σου χώρου, της ηπείρου σου. Ξεκινώντας από μακριά από την περιφέρεια αντιλαμβάνεσαι τον ορίζοντα. Η έλλειψη του ορίζοντα είναι μια καταδίκη που μόνο οι φυλακισμένοι μπορούν να σου την περιγράψουν. Ξεκινώ λοιπόν από τη μακρινή Kowloon.

φωτ. Greg Girard

Η Kowloon oχυρωμένη πόλη βρίσκoνταν στο Hong Kong και καταστράφηκε το 1993 από τις αρχές. Πρώην οχυρωμένη πόλη κάστρο και αργότερα βιομηχανική περιοχή του Hong Kong, με μια ιδιαίτερη ιστορία που σχετίζεται με τις εδαφικές διεκδικήσεις των αποικιοκρατών άγγλων και του επίσημου Κινέζικου κράτους, από μια μορφής παραγκούπολη και έναν παλιο οχυρωμένο οικισμό μετατράπηκε σε αυτό που βλέπουμε στις φωτογραφίες από τον πληθυσμό της, ο οποίος είχε καταλάβει και διεκδίκησε την περιοχή  από το 1930.

φωτ. Raymond Coveney

Είναι ένα ιστορικό παράδειγμα μιας περιοχής που οι καταληψίες κάτοικοί της έδωσαν μια δική τους μορφή πολεοδομικού ιστού με πλήθος παρεμβάσεων(προσθήκη ορόφων, προσθήκη κάγκελων στα μπαλκόνια, κατασκευή γεφυρών σύνδεσης διαμερισμάτων, προσθηκη δωματίων κτλ). Από μια γειτονιά με παραπήγματα έγινε πόλη την δεκαετία του 1960 με τον οργασμό ανοικοδόμησης και έφτασε τους σχεδόν 35000 κατοίκους, με πληθυσμιακή πυκνότητα που άγγιζε 120 φορές την πυκνότητα της Νέας Υόρκης το 1987. Ο μύθος που έστησε το αποικιακό αγγλικό κράτος σχετικά με τα υψηλά ποσοστά  εγκληματικότητας, έρχεται σε αντίθεση με μαρτυρίες πολλών κατοίκων, εργαζομένων και επισκεπτών που ασχολήθηκαν μαζί της, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι τα ποσοστά εγκληματικότητας δεν ήταν και τόσο υψηλά σε σχέση με άλλες περιοχές, ώστε να δικαιολογούν την για χρόνια προσπάθεια εκκένωσης και καταστροφής της. Οι απλές καθημερινές δραστηριότητες των εργαστηρίων, των μιρκομάγαζων, των νηπιαγωγίων, των γιατρών και των κατοίκων της δεν βρέθηκαν κατά τα λεγόμενα των ιδίων εξοστρακισμένες από την πώληση ναρκωτικών μιας και αυτή ανήκε στην οικονομία της πόλης, όπως παντού στις σύγχρονες μητροπολιτικές γειτονιές φτωχών.  Τα περισσότερα τα οποία γνωρίζουμε για την πόλη προέρχονται από το βιβλίο City of Darkness των Greg Girard και Ian Lambot. Μας λένε λοιπόν οι ίδιοι σχετικά με τις κατασκευές μέσα σε αυτή την Οχυρωμένη Πόλη:

«Με μόνο δύο ασανσέρ σε λειτουργία ανάμεσα στα 350 κτήρια που μετρούσε πάνω κάτω η πόλη, η πρόσβαση στους επάνω ορόφους των δεκαόροφων ως και δεκατετραόροφων κτηρίων γίνονταν πάντα από τις σκάλες, απαιτώντας κάμποσο σκαρφάλωμα από αυτούς που διέμεναν κοντά στην ταράτσα. Αυτό μετριάζονταν μερικώς από ένα εξωφρενικό σύστημα συνδεόμενων γεφυρών και κλιμάκων στα διαφορετικά επίπεδα εντός της πόλης που έλαβε την μορφή της- σχεδόν οργανικά- κατά την διάρκεια του κατασκευαστικού μπουμ της δεκαετίας του 1960 και αρχών 70. Ήταν δυνατόν για παράδειγμα να διασχίσεις την πόλη από βορρά προς νότο, δίχως μια στιγμή να κατέβεις στο επίπεδο του δρόμου.»

Σχετικά με τις υποδομές οι ίδιοι περιγράφουν το σύστημα ύδρευσης της πόλης, της οποίας το επίσημο κράτος αρνούνταν να της παρέχει σύνδεση με το εξωτερικό δύκτυο παροχής. Αρχικά υδροδοτούνταν από τα πηγάδια τα οποία υπήρχαν στα υπόγεια και νεροκουβαλητές, μετέπειτα εμφανίστηκαν ιδιώτες παρόχοι που υπερχρέωναν και τοπικές ομάδες που διεύθυνε η κινέζικη μαφία επονομαζόμενη Triad, οι οποίες έκλεβαν νερό από τις κοντινές παροχές έξω από αυτή. Η δουλειά του νεροκουβαλητή δεν σταμάτησε να υπάρχει μέχρι και την τελευταία μέρα της εκκένωσής της.

ταχυδρόμος σε σοκάκι της πόλης, φωτ.Greg Girard

Οι εμπορικές λειτουργίες και τα εργαστήρια συμπισεμένα μέσα στους μικρούς χώρους των δωματίων της πόλης είχαν ανθίσει καθ΄όλη την διάρκεια ζωής της πόλης. Τα εργαστήρια παραγωγής των noodles, επεξεργασίας κρεάτων, τα ραφτάδικα βρίσκονταν δίπλα δίπλα με τα οδοντιατρία, τους θρησκευτικούς ναούς και τις κατοικίες, δίχως να εγείρεται ζήτημα. Οι υπηρεσίες ή οι μονάδες παραγωγής αυτές δεν προορίζονταν μονάχα για την εσωτερική κατανάλωση, αλλά ανοίγονταν και στην υπόλοιπη πόλη του Ηong Κong καθιστώντας την πόλη όχι ένα κλειστό σύστημα αλλά μια ετεροτοπία. Όπως σημείώνει στο άρθρο του ο Matthew Hung η Kowloon αποτελεί μια ετεροτοπία σύμφωνα με τον Φουκωικό ορισμό, μιας και παρείχε ένα τόπο να υπάρξουν όσοι βρίσκονταν σε κατάσταση ανάγκης. Συγκεκριμένα, επέτρεπε σε εκείνους του πρόσφυγες που είχαν αποξενωθει από την Κίνα αλλά δεν μπορούσαν και να ακολουθήσουν τις εντολές της αποικιακής κυβέρνησης να βρουν ένα μέρος να ζήσουν.  Η Kowloon κατέστη σχετικά σταθερή ως κατάληψη λόγω του αμφισβητούμενου και από τις δύο πλευρές  πολιτικού της καθεστώτος και έτσι ειδικευμένοι εργάτες και τεχνήτες την επέλεγαν συχνά ως λύση για την διαμονή τους φεύγοντας από την ηπειρωτική Κινα αλλά μην μπορώντας να βρουν νόμιμη εργασία στο αποικιακό Hong Kong.

μπακαλικο εντός της Kowloon φωτ. Greg Girard

Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της πόλης ήταν οι χώροι οπίου, όπου οι επισκέπτες τους κάτοικοι της πόλης τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 70 μπορούσαν να απολαύσουν την χαλάρωση με μια πίπα όπιο. Η επέλαση του ναρκοεμπορίου μετά το 1970 διέλυσε αυτήν την παραδοσιακή μορφή χρήσης του οπίου και η ντόπια κινέζικη μαφία χρησιμοποίησε την πόλη με τα καλά καβατζωμένα δωμάτιά της, ως χώρο που οι επισκέπτες τοξικομανείς μπορούσαν να κάνουν χρήση των ναρκωτικών που αγόραζαν από εκεί, ώστε να αποφύγουν την σύλληψη κατά την έξοδό τους από τις ελάχιστες πύλες της πόλης. Έτσι κάπως στήθηκε και ο μύθος περί μιας πόλης τοξικομανών και εγκληματιών.

μονάδα επεξεργασίας κρεάτων εντός της πόλης, φωτ. Greg Girard

Στο βίντεο της η φιλελεύθερη Wall Street Journal ονομάζει την Kowloon Πόλη της Φαντασίας για να μας υπενθυμίσει χαιρέκακα την κατεδάφισή της και σημειώνει ήδη από τα πρώτα λεπτά ότι ήταν ένας λαβύρινθος ανομίας. Στο βίντεο αυτό ένα πρώην μέλος της μαφίας δηλώνει οτι » η πόλη ήταν γνωστή για τα οπιοποτεία, τα μπουρδέλα και τους οδοντιάτρους της». Η υπαρξη οδοντιάτρων που μας φαίνεται μια παράξενη, δικαιολογείται από την απαίτηση νόμιμων πιστοποιητικών άσκησης του επαγγέλματος που ζητούσε το αποικιακό αγγλικό κράτος από τους μετανάστες χειροπρακτικούς οδοντιάτρους που συνέρεαν στην πόλη απο άλλα μέρη της Κίνας και έβρισκαν εκεί στις παρυφές του Hong Kong ένα μέρος να ασκήσουν το επάγγελμά τους δίχως πολύ ενόχληση από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Το ίδιο ίσχυε και για άλλες μικροεπιχειρήσεις  ή παραδοσιακούς κινέζους γιατρους οι οποίοι έβρισκαν κατάλυμα στην πόλη αποφεύγοντας το νομικό πλαίσιο λειτουργίας που επέβαλλαν οι αγγλικές αρχές και εκμεταλευόμενοι την ιδιαίτερη νομική συνθήκη

Στο ίδιο βίντεο ένας άλλος κάτοικός της αφηγείται ότι παρότι έχουν περάσει  είκοσι χρόνια από την εκκένωσή της, τα σοκάκια της παραμένουν τόσο βαθιά χαραγμένα στην μνήμη του που επανέρχονται συχνά στα όνειρά του.

Τα παρακάτω σχέδια τα οποία με κίνησαν αρχικά να ψάξω την Kowloon είναι από το έργο μιας ομάδας Ιαπώνων αρχιτεκτόνων, μηχανικών και ανθρωπολόγων[Hitomi Terasawa (illustrator), Takayuki Suzuki (architect) and Hiroaki Kani (supervisor)] που την επισκέφθηκαν το 1989 και το 1991 και αποδίδουν με επισημάνσεις δυστυχώς στα ιαπωνικά στιγμές από την κοινωνική ζωή

 

Να σημειώσω εδώ για το τέλος ότι όποιος βρεθεί στο Deep Web μπορεί να ψάξει και θα βρει μια υπηρεσία hosting για sites η οποία ονομάζεται Kowloon. Γιατί ακόμα κι αν κατεδαφίστικε υλικά αυτή η πόλη φαίνεται οτι ξαναφυτρώνει σαν ιδέα σε νέα εδάφη που ακόμα βρίσκονται υπο αμφίβολο νομικό καθεστώς.

The gods of chaos

 

Ένα απόσπασμα σχετικά με την 11/9 της Ευρώπης, τον αντιισλαμισμο της πλειοψηφιας των κατοικων της και την  ανυπαρξία ενός διεθνούς αντιπολεμικού κίνηματος  έστω και την τελευταία στιγμή.

«Το δόγμα MOUT- σύμφωνα με τον Stephen Graham που έχει συγγράψει εκτενώς σχετικά με την γεωγραφία των αστεακών πεδίων μάχης- είναι το ύψιστο στάδιο του Οριενταλισμού, η αποκορύφωση μιας μακράς ιστορίας ορισμού της Δύσης μέσα από την αντιπαραβολή της με τον Ανατολίτη Άλλο. Σύμφωνα με τον Graham, αυτή η ιδεολογία διχοτόμησης- που τώρα παίρνει την μορφή «ηθικού ολοκληρωτισμού» από την διοίκηση Bush, επιχειρεί να διαχωρίσει τον «πολιτισμένο κόσμο»- τις πολεις της πατρίδας που χρήζουν ‘υπεράσπισης’ ενάντια στις Ισλαμικές πόλεις των ‘σκοτεινών δυνάμεων’, του ‘άξονα του κακού’ που ναι φυτώρια ‘τρομοκρατών’ και που φέρονται να συντηρούν τους ‘κακούς’ που απειλούν την υγεία, την ευμάρεια και την δημοκρατία ολόκληρου του ‘ελεύθερου’ κόσμου.

Αυτή η παραπλανητική διαλεκτική των ασφαλών ενάντια στους δαιμονικούς αστεακούς τόπους, με την σειρά της, υποδεικνύει ένα δυσοίωνο και απαράκαμπτο δίπολο: Νύχτα με την νύχτα, τα πολεμικά ελικόπτερα θα ακολουθούν αινιγματικούς εχθρούς στα στενά σοκάκια των παραγκουπόλεων, φτύνοντας φωτιά σε παράγκες ή σε καταδιωκόμενα αμάξια. Και κάθε πρωί η παραγκούπολη θα απαντάει με βομβιστές αυτοκτονίας και ευφάνταστες εκρήξεις. Εαν η αυτοκρατορία μπορεί να ξεδιπλώσει Οργουελιανές τεχνολογιές καταστολής, οι απόκληροι έχουν τους θεούς του χάους με το μέρος τους.«

Mike Davis, Planet of Slums, σελ 206, ed. Verso, 2006, οι δύο τελευταίοι παράγραφοι του βιβλίου, η επισήμανση δική μου.

Paris is Burning

Τα χτυπήματα της Παρασκευής 13 Νοέμβρη στο Παρίσι ήταν η πλήρης εξάλειψη των συνόρων του πολέμου στο Ιράκ και την Συρία, μια εγκατάλειψη των πεδίων της μάχης και του θεατρικού στοιχείου του πολέμου και μια στρατιωτικοποιήση της ευρωπαϊκής καθημερινότητας· χτυπήματα μιας πολεμικής μηχανής φάντασμα αντίστοιχης αλλά και διαφορετικής των αεροπλάνων drone-stealth που σκορπούν τον τρόμο σε πολίτες σε μη τυπικά εμπόλεμες χώρες όπως το Πακιστάν, παράλληλα με χτυπήματα από τζιχαντιστές κι εκεί. Στα κράτη πολεμικές μηχανές που επεμβαίνουν παγκοσμίως με την αεροπορία τους χωρίς να γνωρίζουν σύνορα και όρια προσθέτουμε στον τερορισμό εκείνων που σκορπούν τον τρόμο σε πολίτες οπουδήποτε ως οι οποιοιδήποτε. Κάτι συνδέει αυτές τις δύο μηχανές πολέμου όχι γιατί οι δύο υπήρξαν κάποτε σύμμαχοι ρητά, ούτε γιατί οι μεν παρήγαγαν τους δε όπως είθισται να λένε οι συνομωσιολόγοι ή οι υπέρμαχοι του δικτάτορα Ασαντ, αλλα γιατί οι ευρωπαίοι τζιχαντιστές είναι ένα αδιαχώριστο κομμάτι του σώματος των κρατικών πολεμικών μηχανών, όχι όμως ως στρατιώτες τους, αλλά ως πολίτες τους σε μια κατάσταση υπερκαμουφλάζ, χρήσιμοι από πλευράς στρατηγικής στo Daesh.
Το προφίλ των ευρωπαίων τζιχαντιστών θα μπορούσε να είναι το προφίλ ενός οποιουδήποτε γάλλου που αντί να πάει στο Gangster’s paradise με γυμνόστηθες σκλάβες φορώντας χρυσές καδένες και ανταλάσσοντας σφαίρες με αντίπαλες συμμορίες και την αστυνομία, πιστεύει οτι θα πάει στον θρησκευτικό παράδεισο με κελεμπία και παρθένες δολοφονώντας ανεξέλεγκτα κόσμο, γείτονες, φίλους και γνωστούς του. Κι ακόμα χειρότερα τα προφίλ των ευρωπαίων τζιχαντιστών υποδεικνύουν οτι πολλοί από αυτούς δεν έχουν καν ποινικό παρελθόν, ούτε σχετίζονταν με την μικροπαραβατικότητα και μερικοί εξ’αυτών έχουν ακόμα και χριστιανικές καταβολές ενστερνιζόμενοι συνειδητά την τζιχαντ και την θρησκευτική ερμηνεία της από μια σεχτα του σουνιτισμoύ. Πολλοί από αυτούς δεν υπήρξαν ποτέ
θρησκευόμενοι στην ζωή τους, δεν πήγαιναν στα τεμένη, δεν ασκούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα στο Ραμαζάνι, δεν σπούδασαν τα ιερά κείμενα.
Αν μέναμε λοιπόν εδώ στις κοινωνιολογικές και πολιτικές αναλύσεις για να κατανοήσουμε το πως υποκειμενικοποιήθηκαν και γιατί έδρασαν έτσι οι συγκεκριμένοι τρομοκράτες θα λέγαμε ότι είναι μια νιχιλιστική εξέγερση μιας πρώτης ή δεύτερης νεαρής γενιάς μεταναστών. Μια γενιά η οποία εξεγειρόμενη ενάντια σε μια οικογένεια που ανήκει στο Ισλάμ πολιτιστικά, και σε μια αντιμουσουλμανική κοινωνία, επιλέγει την τζιχαντ και εκείνο το μέρος του Ισλαμ των σαλαφιστών που δεν ζητά από αυτούς να διαβάσουν τα κείμενα, να σκεφτούν παρά να υπακούν στο τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν. Για αυτό αντίθετα από τα παιδιά της Ιντιφάντα, οι τζιχαντιστές δεν έχουν την υποστήριξη των οικογενειών τους, οι οποίες μάλιστα συνήθως δηλώνουν ότι έπεσαν από τα σύννεφα όταν έμαθαν τι έκαναν ή προσπαθούσαν να τους απομακρύνουν από τέτοια κανάλια. Οι περισσότεροι στρατολογήθηκαν μέσα από το διαδίκτυο ή την φυλακή και επέκτειναν το δίκτυο τους μέσα από μικρές παρέες. Δίκαια λοιπόν ο Oliver Roy¹ θεωρεί λανθασμένη την φράση ριζοσπαστικοποίηση του Ισλαμ και επιμένει οτι αντιμετωπίζουμε μια ιδιαίτερη ισλαμοποίηση της ριζοσπαστικοποίησης της νεολαίας στη Γαλλία και το Βέλγιο. Δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τις μουσουλμανικές κοινότητες των χωρών αυτών, ο τζιχαντισμός αυτού του είδους.
Οι ρατσιστικές/θρησκευτικές-ταξικές διακρίσεις που δέχονται χρόνια τώρα οι ευρωπαίοι μουσουλμάνοι ως μειονότητα συνδυασμένες με πολέμους στην Μέση ανατολή θα οδηγούσαν σίγουρα σε μια αντίδραση, αλλά αυτή η αντίδραση θα μπορούσε κάλλιστα να έχει χαρακτηριστικά ενός πολιτικού κινήματος ή ακόμα και αν περιελάμβανε ένοπλα χτυπήματα θα μπορούσε να ήταν εναντίον στόχων όπως η αστυνομία ή οι κρατικοί θεσμοί ή πρόσωπα του ακροδεξιού/ αντιμουσουλμανικου χώρου. Κάτι τέτοιο όμως δεν υπήρξε από αυτή τη φουρνιά των τζιχαντιστών πολλοί από τους οποίους ποτέ δεν πήραν μέρος σε κινήματα αντίστοιχα όταν εκδηλώθηκαν με αφορμή κάποιο γεγονός, όπως οι βομβαρδισμοί στη Γαζα. Οι τζιχαντιστές αυτοί σκοτώνουν με τον τρόπο που σκοτώνουν οι μαθητές στα σχολεία της Αμερικής και ο Μπρειβικ στη Νορνηγία, όμως ταυτόχρονα αποτελούν και τα χρήσιμα πιόνια σε μια στρατηγική που αναπτύσσεται από το Daesh στη μέση ανατολή. Η θρησκεία δεν είναι μόνο το όπιο του λάου, αλλά και ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή των ανάλγητων συνθηκών όπως έλεγε κάποτε ο Μαρξ έχοντας δει την φρικτή κατάσταση των εργατών στις μητροπόλεις του 19ου αιώνα.
Χρειάζεται όμως να κατανοήσουμε και την θρησκευτικό στρατιωτική λογική που διέπει τα χτυπήματα και από την πλευρά του Daesh και όχι μόνο των ευρωπαϊκών υποκειμένων που έγιναν οι φυσικοί φορείς τους.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για μια πολύ συγκεκριμένη ερμηνεία των θρησκευτικών κειμένων που όπως εξηγεί αναλυτικά ο Negarestani² στο κείμενό του, σχετίζεται με μια παράδοση της Jama’at-e Takfir μιας κοινωνίας του αφορισμού, επηρεασμένης από την Μουσουλμανική αδερφότητα του Qutb, η οποία αναδύθηκε στην Αίγυπτο στα 1960’ς με έφεση στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και την στρατιωτικοποίηση που αναπτύσσεται μέσα από αποκεντρωμένα και σκιώδη επιχειρησιακά δίκτυα. Η ομάδα αυτή υπεραμύνονταν την κάθε είδους στρατιωτική δράση ενάντια σε Εβραίους, Χριστιανούς, αποστάτες ή μετριοπαθείς μουσουλμάνους, με σκοπό να αποκαταστήσει την πρώτη ενότητα της παγκόσμιας Ισλαμικής τάξης. Αυτή η αποκρυφιστική ερμηνεία/δόγμα του στρατιωτικοποιημένου Ισλάμ σχετίζεται με την έννοια Taqiyya και αντλεί τα στοιχεία από την ισλαμικές παραδόσεις, όπως εκείνη των συνομοτών του Hassan -i Sabah πρόγονου των Ισμαηλιτών και της Jihad την οποία φετιχοποιεί και της προσδίδει ένα παγκόσμιο χαρακτηριστικό, διαφορετικό από εκείνο της υπεράσπισης των ιερών εδαφών. Taqiyya σήμαινε στο πρώιμο ισλάμ μια απόκρυψη της πίστης, μια στρατηγικη άμυνας σε περιόδους που η δήλωση της πίστης μπορεί να επέφερε το θάνατο. Στην παράδοση των Τακφίρι η Taqiyya επανερμηνεύεται σε μια σιωπηλή και ρευστή στρατιωτική παρείσφρυση. Με το να εμπλακεί και τελικά να εξομοιωθεί με τους άπιστους ένας Τακφιρι υπο Taqiyya μετατρέπει την ίδια την επιβίωσή του και την λύση του εαυτού σε ένα όπλο ενάντια στον εχθρό. Αν παρομοιάζονταν με δέντρο ο εχθρός τους, οι Τακφίρι λειτουργούν ως ένα μηχανισμός μαρασμου προσβάλουν όχι τις ρίζες ή τον κορμό, αλλά τα φύλλα του (τις πιο αναλώσιμες οντότητες αυτό που σε ένα κράτος είναι οι πολίτες) και αφήνουν ένα δέντρο χωρίς φύλλα. Χάνοντας τα φύλλα του το δέντρο, ό κορμός εκτίθεται σε καιρικές φαινόμενα, το ανοσοποιητικό σύστημα του δέντρου αποσυντονίζεται και τελικά δυσλειτουργώντας και σε μια προσπάθεια να ανακάμψει κατατρώει εσωτερικά τον εαυτό του. Για τον Negarestani τα διάφορα στάδια ενός τέτοιου μαρασμου για έναν πολιτισμό θα ήταν: παράνοια, έλλειψη επένδυσεων, πολίτες ως στόχος και από τις δύο πλευρές και τελικά ερήμωση.
Η ερήμωση όμως δεν είναι για αυτό το δόγμα μια αρνητική έννοια, αλλά ο ύστατος εξαγνισμός συσχετίζοντάς την με την έξοδο τον Προφήτη Μωάμεθ στην έρημο.
Αφής στιγμής οι Τακφιρι του Daesh υπό την Taqiyya δεν είναι παρά και οι ίδιοι οι ευρωπαίοι πολίτες καταστρέφοντας τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους πολίτες ενεργοποιούν έναν τέτοιο μηχανισμό μαρασμου και οι αμυντικές ενέργειες των ευρωπαϊκών κρατών μετατρέπονται σε επιθετικές προς τον εαυτό τους, όπως ακριβώς στην περίπτωση μιας χημειοθεραπείας που δεν επιτυγχάνει και αντί να θεραπεύει εξοντώνει κι άλλο τον ασθενεί που την ακολουθεί. Κάθε προσπάθεια άμυνας ενάντια σε μια τέτοια τακτική όπου δεν αναγνωρίζεται ο εχθρός και ο φίλος ως διακριτές οντότητες, είναι καταδικασμένη να ηττηθει και να επιφέρει την ερήμωση, που για τους οργανισμούς των άπιστων, για την πρωτεύουσα της πορνείας και της αισχρότητας όπως αποκαλεί το Daesh το Παρίσι είναι ένας εξαγνισμός.
Κάτι τέτοιο παρατηρώ να συμβαίνει στις Βρυξέλλες τις τελευταίες μέρες. Το κράτος έκτακτης ανάγκης που έχει τεθεί σε εφαρμογή, δεν είναι μια απλή προσπάθεια πειθάρχησης ενός πληθυσμού απείθαρχων, όπως ίσως γίνεται μερικώς στις γαλλικές cites με την ανάπτυξη του στρατού. Αν ήταν μόνο ο στρατός ως παρουσία και ο έλεγχος της πληροφορίας σε κεντρικό επίπεδο, θα το αντιλαμβανόμουνα κάπως πιο απλά σαν μια αφορμή που βρήκε το κράτος να υπενθυμίσει ποιος είναι ο κυρίαρχος και να επιλύσει ζητήματα όπως η μη κρατικά ελεγχόμενη μικροπαραβατικότητα της δεύτερης γενιάς μεταναστών ή ένα υποτυπώδες εργατικό κίνημα που διαφάνηκε με τις ταραχές στις τελευταίες γενικές απεργίες ή η περιστολή ελευθεριών για μελλοντική χρήση, δίχως να χρειάζεται κοινοβουλευτική έγκριση, εντάλματα και νόμιμες διαδικασίες προσαγωγών και συλλήψεων. Το κλείσιμο του μετρό και των σχολείων, οι ακυρώσεις θεαμάτων, ο παραγόμενος φόβος στον πληθυσμό, και η άθλια ερειπωμένη εικόνα πόλης με στρατό στο δρόμο, δίνουν την εικόνα ότι οι Βρυξέλλες καταβροχθίζουν εαυτώ καθιστώντας το έδαφός τους αβίωτο για τους πολίτες τους και συνεπώς και για το κεφάλαιό. Παρότι αρχικά μόνο οι δείκτες των χρηματηστηρίων ανέβηκαν μπρος στην προοπτική ξεπουλήματος όπλων, μακροπρόθεσμα η επενέργεια της γενικευμένης απειλής και το κράτος έκτακτης ανάγκης θα αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα στην ανάπτυξη του κεφαλαίου, το οποίο στο Βέλγιο και την Γαλλία συμπλέκεται με τον παγκόσμιο χαρακτήρα των μητροπόλεων τους. Η στρατηγική του Daesh έχεί ήδη νικήσει. Χτυπώντας τις πιο αναλώσιμες οντότητες κάνουν την Γαλλική καπιταλιστική δημοκρατία να κυνηγάει την βαρβαρότητα, δηλαδή τι άλλο εννοεί ο Ολαντ με την λέξη βαραβρότητα αν όχι όλους τους Βέρβερους πολίτες της, που αποτελούν το πιο νέο εργατικό δυναμικό της που ήδη βρίσκονταν σε επισφαλή θέση λόγω ανεργίας. Ένα δυναμικό το οποίο πασχίζει να αποκτήσει η Γερμανία υποδεχόμενη πρόσφυγες ώστε να πάψει να είναι η πιο γερασμένη χώρα της Ευρώπης. Η δε ανάπτυξη του δυτικού δημοκρατικού εθνικισμού που θα περάσει μέσα από την στρατιωτικοποίηση των πόλεων, τον ρατσισμό πολιτιστικού τύπου(δεν είμαι ρατσιστής αλλά..), και τις βόμβες (…από την Γαλλία με αγάπη) δεν θα αποφέρει παρά μια μίζερια σε ένα κόσμο παγκοσμιοποιημένο, όπου η ανοιχτότητα και η διαφορετικότητα παράγουν τον καπιταλιστικό πλούτο και οι αριστεροί ακόμα μιλούν για τον σεβασμό στην διαφορετικότητα αλλά και εθνικές κυβερνήσεις.
Μπρος λοιπόν σε ένα πόλεμο που μετράμε θύματα, στήνονται στρατόπεδα, χαράσσονται στρατηγικές και αναπτύσσονται τακτικές, από πολεμικές μηχανές που δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με την επιθυμία, την χαρά και την ζωή, είναι ένα ερώτημα τι μηχανές θα εφεύρουμε εμείς;
Οι νέοι αυτοί που έγιναν τζιχαντιστές θα μπορούσαν να έχουν διοχετεύσει σε πολλά άλλα πράγματα την ενέργειά τους, αντί να γίνουν υποχείρια μιας θρησκευτικο/στρατιωτικής οργάνωσης. Αλλά η αντικαπιταλιστική αριστερά ή αναρχία και η ριζοσπαστική οικολογία και όλες αυτές οι παραδόσεις σκέψεων και απελευθερωτικών πρακτικών που μας κληρονόμησε ο 20ος αιώνας, απουσιάζουν παντελώς από τον πλανήτη των παραγκουπόλεων, έγιναν μέρος της αστικής κουλτούρας που δεν συγγενεύει με τα προβλήματα των απόκληρων. Ούτε ένα αντιπολεμικό κίνημα δεν μπορούν να σηκώσουν, εν μέσω τέτοιων πιεστικών συνθηκών προσφυγιάς. Εξ ου και ως ιδέες ή πρακτικές δεν πλαισιώνονται, ούτε θα πλαισιωθούν πια παρά μόνο στο πλαίσιο των αστικών θεσμών(βλ. ψηφο στο Συριζα) και εργαλειακά σε συγκεκριμένους αγώνες με περιεχόμενα πολύ αυστηρά περιορισμένα (sans papier, προσφυγικό). Εφόσον λοιπόν έχει χαθεί το υπόβαθρο επικοινωνίας, η γλώσσα γέφυρα των δυο κόσμων, αν κάτι απομένει είναι τουλάχιστον η μουσική που μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανή σύζευξης. Κι εδώ σκέφτομαι συχνά το live στο οποίο βρισκόμουν στις Βρυξέλες την ίδια μέρα που έγιναν τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Η ομάδα της ηλεκτρονική μουσικής που βρέθηκε επί σκηνής ονομάζονταν Arabstazy, όλοι προερχόμενοι από την Μέση ανατολή και τη Βόρεια αφρική, βάρβαροι για τον Ολάντ που μίξαραν ήχους από Κούρδικα, και Ιρανικά μέχρι μουσική της Σαχάρας με acid techno, trance και noise στοιχεία. Οι arabstazy ίσως δίχως πολλές λέξεις είναι εκείνοι που μπορούν να μιλήσουν και σε εμάς των προαναφερθέντων παραδόσεων και σε αυτούς τους νέους και στους δικούς τους φίλους από την Βαγδατη, την Ιστανμπουλ, την Τρίπολη και να μας δείξουν τον δρόμο που διάνοιξε η Αραβική επανάσταση που ως μύωπες ευρωπαίοι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το εύρος του ακόμα. Μια ακόμα επανάσταση που μίλησε για ελευθερία για όλους και καταποντίστηκε κάτω από τα εκατέρωθεν συμφέροντα.
Υποκειμενικοποιήσεις σαν αυτές των μελών της Arabstazy αραβοεβραίων, πολονοτυνήσιων, μαροκινογάλλων μπορούν μαζί με τους γκέι τρανς της Vogue Dancing να κάνουν το Παρίσι να καεί κάπως αλλιώς.
Χορεύοντας κι όχι πεθαίνοντας.

1 Olivier Roy : « Le djihadisme est une révolte générationnelle et nihiliste »
2 Reza Negarestani, The Militarization of Peace, Absence of Terror or Terror of Absence?

Deus est Machina

Υποστηρίζω ότι η υποτιθέμενη «ριζοσπαστική» κριτική των σκιτσογράφων του Charlie Hebdo δεν διαφεύγει από τον ευρωπαϊκό αντιισλαμισμό, μιας και η διακωμώδηση του Μωάμεθ με σκίτσα προσέβαλε ολόκληρο τον κόσμο του Ισλάμ κι όχι κάποιους φανατικούς που θέλουν να επιβάλουν την Σαρία στην Ευρώπη ή μια από τις σέχτες των τζιχαντιστών σουνιτών. Δεν ήταν λάθος στρατηγικής του περιοδικού αλλά ζήτημα πολιτικής θέσης στο πως εκλάμβανε την σάτιρα και περί αυτού ο Joe Sacco έκανε μια εξαιρετική κριτική μέσα από σκίτσα του. Η θέση από την οποία εκφέρονταν είναι δεινή, διότι το ίδιο περιοδικό είχε ξαποστείλει έναν κομίστα όταν αυτός εκδήλωνε αντισημιτικές απόψεις και καλά του είχε κάνει και δεύτερον διότι οι σκιτσογράφοι ήταν γάλλοι δίχως κανένα παρελθόν μουσουλμανικό σε μια χώρα με μειονότητα μουσουλμάνων. Ένα αντίστοιχο και πιο light παράδειγμα προς σύγκριση θα ήταν η διακωμώδηση του Χριστού ή του Εβραίου από την θέση ενός σκιτσογράφου σε μια εφημερίδα της Αιγύπτου όπου οι χριστιανοί και οι εβραίοι μειοψηφούν κι όχι από την θέση ενός πολίτη κράτους με καθολικό ή εβραϊκό παρελθόν που η καθεστηκυία του ηθική διαμορφώθηκε από αυτή την θρησκεία. Η πρώτη σάτιρα είχε μεγάλες πιθανότητες να ήταν συντηρητική στην Αίγυπτο σε σχέση με την δεύτερη περίπτωση.  Η στοχοποίηση λοιπόν τον σκιτσογράφων και του περιοδικού από φανατικούς/ες μουσουλμάνους/ες δεν είναι έκπληξη, ούτε καμια προβοκάτσια, αλλά παράγωγο του αντιμουσουλμανισμου των ιδίων των σκιτσογράφων, του φανατισμού των αμυνόμενων μειονοτικών ισλαμιστών αλλά και της φρικτής κατάστασης της μετααποικιακής γαλλικής κοινωνίας. Οι επιτιθέμενοι πέρα από νεοφώτιστοι μουσουλμάνοι ήταν και φτωχοδιάβολοι των γαλλικών προαστίων που άκουγαν ραπ και επιβίωναν από το μικροέγκλημα. Ο ένας μεγαλωμένος σε ορφανοτροφείο, ο άλλος άνεργος πρωην ντελιβεράς κι ο άλλος εργάτης της κοκα κόλα και έπειτα άνεργος, όλοι με παρελθόν στις φυλακές. Η γαλλική δημοκρατία δεν φαίνεται να τους είχε επιδείξει και το καλύτερο πρόσωπό της όσον αφορά την ισότητα ευκαιριών. Στην συνομιλία τους με ένα κοράκι των media υποστήριξαν την θέση τους λέγοντας «δεν είμαστε δολοφόνοι σαν και εσάς που τρώτε παιδιά και οικογένειες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία και το Πακιστάν, εμείς υπερασπιστήκαμε τον Μωάμεθ, εκδικηθήκαμε στο όνομά του, δεν στοχεύσαμε αθώους…», ξέχασαν βέβαια τους ομήρους εβραίους του σουπερ μαρκετ ή τους υπόλοιπους δημοσιογράφους που μπορεί να διαφωνούσαν ακόμα και με τα αντιισλαμικά σκίτσα και την δημοτική έγχρωμη αστυνόμο που ήταν άοπλη από την Μαρτινίκα. Το οτι οι σκιτσογράφοι του Hebdo είχαν άδικο και ήταν άλλη μια έκφανση του συντηρητικού αντιισλαμισμού η στάση τους, δεν σημαίνει οτι οι επιτιθέμενοι μουσουλμάνοι έχουν δίκιο εξωντόνωντας όποιον τους χλευάζει, και ακόμη χειρότερα όταν καταλαμβάνουν ένα σουπερμάρκετ γεμάτο κόσμο. Αντιλαμβάνομαι όμως οτι αυτή η εμπόλεμη ζώνη που δημιούργησαν εντός της γαλλικής επικράτειας ήταν κάτι που επιζητούσαν να φέρουν τον πόλεμο ενάντια στο Ισλάμ της μέσης ανατολής και σε χώρες των μελών του ΝΑΤΟ, να κάνουν τους γάλλους πολίτες να νιώσουν στο πετσί τους τον τρόμο, όπως ακριβώς τον έχει νιώσει ένας σύριος, ένας πακιστανός και ένας αφγανός από έναν βομβαρδισμό.

 Έναν δεύτερο σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ είναι ότι η επίθεση πέρα από το ότι είναι μια ενέργεια που θα δώσει τροφή στο λευκό ψηφοφόρο της Λεπέν ή στην νεο ναζιστική άνοδο του PEGIDA, θα αποκαλύψει και τα συντηρητικά χαρακτηριστικά των αριστερών άθεων δημοκρατών ανά την ευρώπη. Αυτή η τελευταία διάσταση με απασχολεί περισσότερο από όλα, διότι εάν είναι εμφανής ο ρατσισμός των ακροδεξιών ή ο ρατσισμός των απανταχού πατριωτών αριστερών, ο ρατσισμός των αριστερών ή ακροαριστερών ευρωπαίων δημοκρατών παραμένει καμουφλαρισμένος. Τα ευφυολογήματα του τύπου είμαι άθεος δεν υποστηρίζω καμμία θρησκεία που ξεστομίζουν όλοι αυτοί/ες οι λευκοί/ες δυτικοί/ες αριστεροί/ες τοποθετημένα σε μια ήπειρο που έχει μειονοτικό μουσουλμανικό πληθυσμό, ο οποίος εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια βρίσκεται σε αμυντική θέση λόγο του αντιισλαμισμού και των πολέμων στις χώρες καταγωγής τους, δεν τους καθιστούν ουδέτερους/ες στον πόλεμο που διεξάγεται εναντίον του πληθυσμού αυτού, αλλά σιωπηλούς συμμάχους των χριστιανών αντι-μουσουλμάνων. Η απέχθειά τους για την θρησκεία και η πολυθρύλητη αθεΐα τους, διόλου δεν διαφεύγει των χριστιανικών προτύπων και ένας από τους θεωρητικούς της αριστεράς που οι ίδιοι υποστηρίζουν τους το υπενθυμίζει. Ο Ζίζεκ μιλώντας για την αθεΐα θεωρεί ότι αυτή αποτελεί μια πτυχή της χριστιανικής θρησκείας και μάλιστα συνυφαίνεται άρρηκτα μαζί της. Ο ίδιος βλέπει στην σταύρωση του θεανθρώπου σε σχέση με το Ιουδαϊκό παρελθόν της θρησκείας αυτής, την αποδόμηση του θεού, του Μεγάλου Άλλου που εγγυάται το νόημα στις ζωές μας και εκεί εστιάζει το νόημα της περίφημης φράσης Πατέρα γιατί με εγκατέλειψες που ξεστόμισε ο Χριστός πάνω στο σταυρό. Για τον λευκό αυτόν άντρα ψυχαναλυτή ο μόνος δρόμος για να φτάσεις στην αθεΐα περνά μέσα από τον χριστιανισμό και μάλιστα ο χριστιανισμός με το διαστροφικό του χαρακτήρα συνιστά την αθεΐα. Ο Ζίζεκ δεν έχει γίνει τυχαία ο σταρ της αριστερής διανόησης, μήτε τυχαία είναι η στροφή των μετααυτόνομων σαν τον Νέγκρι στην φιγούρα του χριστιανού Φραγκίσκου στης Ασίζης ή των αναρχικών ευρωπαίων στα χιλιαστικά χριστιανικά κινήματα των Αναβαπτιστών χριστιανών του Μεσαίωνα. Όλοι τούτοι βρήκαν ένα κοινό για να μπορέσουν επιτέλους να θεωρήσουν τον εαυτό τους ευρωπαίο μακριά από τους εθνικισμούς και αυτό λέγεται οι χριστιανικές ρίζες του ευρωπαϊκού επαναστατικού πνεύματος. Μέσα σε αυτό το χριστιανικό πνεύμα συμφώνησαν όλοι από τους υποστηρικτές του Κάμερον έως κάποιους έλληνες αναρχικούς ότι είναι όλοι Charlie, γιατί χτυπώντας τον Hebdo χτυπούσες την ελευθερία του λόγου, την δημοκρατία στην ευρώπη. Λες και η δημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου δεν έχει στην ιστορία της εγγεγραμμένες ανεξίτηλα άπειρες διώξεις ενάντια σε αιρετικές επαναστατικές σκέψεις και λόγους, μέσα από τους μηχανισμούς λογοκρισίας που εφευρίσκει ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες. Λες και η γαλλική δημοκρατία σήμερα δεν φιμώνει τις μάζες ανέργων που κατοικούν στα γκέτο που αναφλεγήκαν το 2005 ώστε να γίνουν επιτέλους ορατοί. Εάν κάτι αυτή τη στιγμή συνέχει ιδεολογικά την ευρώπη δεν είναι παρά ο χριστιανισμός με όλα τα συμπαρομαρτούντα του την αθεΐα, την καθολικότητα των δικαιωμάτων του ανθρώπου, τις δημοκρατίες δυτικού τύπου και κυριότερα τον αντιισλαμισμό του. Από μια λεσβία και έναν γκέι της Βερολινέζικης σκηνής, έως έναν γάλλο ψηφοφόρο του Σαρκοζί, από έναν σεξιστή εργάτη ψηφοφόρο του συριζα έως μια σουηδή φιλελευθερη στέλεχος επιχείρησης όλοι για διαφορετικούς λόγους παρότι κατά τα άλλα εχθροί, θα δήλωναν άνετα την αποστροφή τους στον μουσουλμανισμό του σήμερα. Κι εδώ μεσα στις πολιτικές, οικονομικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις που μπορεί να σοβουν στην γηραιά ήπειρο ένα νέο ενωτικό ιδεολογικό στρατόπεδο γεννιέται εκείνο του αντιισλαμισμού. Ο εχθρός συστήνει κοινότητα. Ενότητα είναι άλλωστε το σύνθημα της πορείας που κάλεσε η κυβέρνηση Hollande και θα παραβρεθούν αρκετοί πρωθυπουργοί και απλοί δημοκράτες πολίτες σήμερα. Και εάν στην γαλλία αυτή η πορεία μπορεί να πλαισιωθεί από κοινότητες μουσουλμάνων που διαφωνούσαν με το χτύπημα ή την οικογένεια του μπάτσου που σκοτώθηκε και ήταν μουσουλμάνος στην ελλάδα είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Ζω σε μια χώρα όπου παθητικά υποστήριξε ο πληθυσμός της κι όχι μόνο το κράτος ως θεσμός, σφαγές μουσουλμάνων γειτόνων όπως στην Srebrenica, όπου μπορεί να μεγάλωσα δίπλα σε ένα από τα άπειρα τζαμιά της επικράτειας αλλά να μην είδα ποτέ έναν μουσουλμάνο να προσεύχεται σε αυτά παρά μόνο σε υπόγεια του Αγ. Παντελεήμονα τα οποία είχαν δεχθεί άπειρες επιθέσης με μολότοφ από φασίστες κατοίκους· μήτε είδα έναν εβραίο να κυκλοφορεί με την δική του ενδυμασία ενώ η εβραϊκή συναγωγή ήταν λίγο παραδίπλα. Εδώ που στην πορεία των μουσουλμάνων κατά βάσει κατοίκων των κέντρων κράτησης και των κρατητηρίων το 2009 με αφορμή το σκίσιμο του κορανίου από μπάτσο, οι περισσότεροι ανέγνωσαν την οργή των καταπιεσμένων ταξικά εργατών κι όχι κάποια θρησκευτική καταπίεση, ακυρώνοντας τα ίδια τα λεγόμενα των όσων συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής. Εδώ λοιπόν θέλω να υπενθυμίσω σε αυτούς που θα μου πουν ότι θα πολεμούσαν ενάντια σε διαχωρισμούς βάσει τάξης, έθνους ή φύλου αλλά όχι για υπάρξει ένα τζαμί, μια συναγωγή, μια πεντηκοστιανή εκκλησία στην πόλη το κείμενο του  Mike Davis, ο Πλανήτης των Παραγκουπόλεων. Εκεί ο πολεοδόμος μελετώντας αυτές τις νέες μορφές γειτονιών που στεγάζουν την ανερχόμενη παγκόσμια αστεακή φτώχεια, εκεί όπου στοιβάζεται μια πλεονάζουσα ανθρωπότητα διαπιστώνει, ότι η αριστερά και η αναρχία θα έλεγα εγώ, με όλες τους τις θεωρητικές κατηγορίες και θεάσεις του κόσμου απουσιάζουν παντελώς. Όσο δε για τις δυτικού τύπου δημοκρατίες από αυτές το μόνο που βλέπουν κατά τη γνώμη μου είναι τα όπλα που πουλάνε στα αστυνομικά καθεστώτα. Οι μαρξιστικές αναλύσεις περί κεφαλαίου έχουν δώσει την σκυτάλη στην ανάγνωση των ιερών κειμένων της βίβλου και του κορανίου, όχι μόνο από άντρες αλλά και από μια θρησκευόμενη transsexual ίσως στις φαβέλες του Ριο ντε Τζανέιρο. Ξετυλίγοντας το νήμα ανακαλύπτει ο Davis ότι ήδη από τις αρχές του 20^ου αιώνα στην Λατινική αμερική η κίνηση ήταν φανερή όταν πρώην συνδικαλιστές των IWW είχαν μετατραπεί σε κήρυκες και ίδρυαν εκκλησίες με χαρακτηριστικά που αντιστοιχούσαν στην προοπτική που έθεταν τα τότε εργατικά κινήματα. Η θρησκείες λοιπόν μπαίνουν στο προσκήνιο των διεθνών αγώνων των από τα κάτω και είναι τουλάχιστον αφελές να αρνούμαστε να συζητάμε και να κατανοούμε τις οπτικές αυτές των «υποταγμένων», των φιμωμένων. Όπως θα πει εξαίσια σε κάποιο σημείο Αν ο θεός πέθανε στις πόλεις τις βιομηχανικής επανάστασης αναστήθηκε πάλι στις μεταβιομηχανικές πόλεις του αναπτυσσόμενου κόσμου» και έχει έρθει η ώρα να μιλήσουμε για αυτόν.

 Betonjc

Επίφαση

Λίγα λόγια από τον Bolaño για τις συλλήψεις των ναζιστών από την κυβέρνηση των πογκρόμ του Ξένιου Δία, των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, των διώξεων οροθετικών γυναικών και της διαπόμπευσης βασανισμένων εχθρών της. Μια παρατήρηση για την ελληνική κοινωνία των ψηφοφόρων πολιτών.

«Η επίφαση είναι μια δύναμη κατοχής της πραγματικότητας, συλλογίστηκε, ακόμα και της πιο ακραίας πραγματικότητας. Ζούσε μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και επίσης στις κινήσεις τους, στη θέλησή τους και στον πόνο τους, ζούσε στον τρόπο που τακτοποιεί κανείς τις αναμνήσεις του και στον τρόπο που επιλέγει τις προτεραιότητές του. Η επίφαση αφθονούσε στα σαλόνια  των βιομηχάνων αλλά και στην πλέμπα. Υπαγόρευε κανόνες, εξεγείρονταν εναντίον των δικών της κανόνων (σ’εξεγέρσεις που μπορεί να ήταν αιματηρές, όμως παρ’όλα αυτά δεν έπαυαν να είναι επιφάσεις) υπαγόρευε νέους κανόνες. Ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν το απόλυτο βασίλειο της επίφασης. Η αγάπη,  συλλογίστικε, σε γενικές γραμμές είναι άλλη μια επίφαση… η αγάπη η κοινή η συνηθισμένη αγάπη, ο έρωτας ενός ζευγαριού, με προγεύματα και δείπνα, με ζήλιες και χρήμα και θλίψη, είναι θέατρο, δηλαδή είναι μια επίφαση. Η νεότητα είναι μια επίφαση της δύναμης, ο έρωτας μια επίφαση της ειρήνης… » [1]

---

[1] Roberto Bolaño 2666, μτφ Κρίτων Ηλιόπουλος, εκδ Άγρα 2011,  σ.963, η επισήμανση δική μου

Betonjc

Χ2013 Περιστέρι-Αμυγδαλέζα (Sonapur)

Τον Aύγουστο του 2013 πέρα από την πάταξη της εισητηριοδιαφυγής το υπουργείο Μεταφορών εγκαινίασε μια νέα λεωφορειακή γραμμή. Την γραμμή Περιστέρι-Αμυγδαλέζα. Σκοπός της νέας αυτής γραμμής είναι να ενώσει τις εργατικές πολυκατοικίες του Περιστερίου με το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Οι ιθαγενείς του μπετόν επιτέλους θα πάψουν να επικοινωνούν με σήματα καπνού από τις κουφάλες των απολιθωμένων δέντρων με μπαλκόνια και θα υποστούν την τυραννία της οικειότητας του στρατοπέδου. Ο υπουργός εμπνευστής της δεν είναι άλλος από τον νυν υπουργό μεταφορών Μ. Χρυσοχοίδη. Ο ίδιος ξεκίνησε από την πάταξη της λαθρομετανάστευσης κάνοντας επιχειρήσεις σκούπα κατά μεταναστών και στέλνοντας λεωφορεία στην Αμυγδαλέζα και συνεχίζει με την πάταξη της λαθρεπιβίβασης σε όσα λεωφορεία φεύγουν από εκεί.

Η λεωφοριακή γραμμή αυτή ονομάστηκε Sonapur (Χρυσή Γη στα ινδικά) προς τιμήν του προαστίου του Dubai το οποίο έδωσε και την ιδέα δημιουργίας της. Το προάστιο αυτό είναι ένας εργατικός καταυλισμός/στρατόπεδο που το λεωφορείο πάει δύο φορές την ημέρα, μία το πρωί και μία το βράδυ. Οι κάτοικοί του είναι οι εργάτες από το Πακιστάν, την Ινδία και χώρες της Αφρικής και είναι παράνομο να κυκλοφορήσουν έπειτα από δωδεκα ως δεκαοχτώ ώρες εργασίας στην πόλη του Dubai. Τρώνε καθημερινά ψωμί, ένα κρεμμύδι, τρεις ντομάτες, πέντε πιπεριές. Τα διαβατήρια τους τα κατάσχει η εταιρία που τους προσλαμβάνει μετά την είσοδό τους στην χώρα και οι απλήρωτοι μισθοί είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Οι ίδιοι δηλώνουν παγιδευμένοι γιατί οι πολλοί χαμηλοί μισθοί δεν τους επιτρέπουν να αποπληρώσουν ούτε την βίζα εργασίας και τα ναύλα που πλήρωσαν δανειζόμενοι πίσω στη χώρα τους και πουλώντας ότι είχαν. Κάθε απόπειρα διεκδήκησης καλύτερων συνθηκών διαβίωσης ή ακόμα και των δεδουλευμένων αντιμετωπίζεται με την Μανωλάδεια μέθοδο του Ξένιου ντόπιου θεού. Δουλεύουν κάτω από 55 βαθμούς κελσίου χτίζοντας ξενοδοχεία και πολυτελείς κατοικίες και ο αριθμός των νεκρών μεταναστών εργατών έχει πάψει να καταγράφεται όταν το 2005 ο Ινδός πρόξενος κατέγραψε 971 θανάτους ομοεθνών του μόνο εκείνη τη χρονιά. Το προάστιο αυτό δεν είναι το μόνο αλλά μια σειρά από προάστια στρατόπεδα φιλοξενούν τέτοιους εργάτες σε όλη την επικράτεια των Αραβικών Εμιράτων. Για περισσότερα σχετικά με την κατάσταση των μεταναστών εργατών εκεί δείτε άρθρο από guardian, ρεπορταζ από al jazeera και ένα φωτορεπορτάζ.

Τον απρίλιο του 2013 λοιπόν ξεκίνησε η χάραξη της γραμμής Sonapur μετά από το νόμο που έδωσε άδεια να απασχοληθούν ως μισθωτοί οι «ανεπιθύμητοι» κράτούμενοι/ες της Αμυγδαλέζας και άλλων στρατοπέδων συγκέντρωσης από κάποια εταιρία, όταν δεν πλένουν τα αμάξια των μπάτσων και δεν καθαρίζουν το στρατόπεδο. Λίγο καιρό πριν με το προπαρασκευαστικό σχέδιο Θέτις είχε επιτραπεί άστεγοι/ες, χρήστες/ριες ναρκωτικών,σεξεργάτριες και άλλοι «ανεπιθύμητοι» του Περιστερίου ή άλλων γειτονιών να κρατούνται δοκιμαστικά στην Αμυγδαλέζα και να υφίστανται αναγκαστικές ιατρικές εξετάσεις. Στο μέλλον έχει εξαγγελθεί η αύξηση των επιτρεπόμενων επιβατών στα λεωφορεία της γραμμής και με ξεχωριστές θέσεις για μικροωφειλέτες/ριες.  Τον Αύγουστο 2013 με αφορμή το πρώτο δρομολόγιο της γραμμής οι κρατούμενοι/ες στην Αμυγδαλέζα εξεγέρθηκαν. Όχι δεν εξεγέρθηκαν μόνο για την παράταση της κράτησής τους σε δεκαοχτάμηνο, εξεγέρθηκαν καίγοντας το ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης το οποίο έχει αρχίσει να επεκτείνεται στην πόλη της Αθήνας με τον Ξένιο Δία και να περιβάλει και τους κατοίκους του Περιστερίου. Τρεις μέρες αργότερα επιβεβαιώνονταν οι προβλέψεις των εξεγερμένων, όταν ένας άνεργος περιστεριώτης εκτελέστηκε τυχαία (τροχαίο ατύχημα είπαν) με την κατηγορία της λαθρεπιβίβασης.

Τα δύο συμβάντα της εξέγερσης και της τυχαίας εκτέλεσης αποκόπηκαν, όχι μόνο λόγω καλοκαιρινής ραστώνης που καθιστά την σκέψη οκνηρή, αλλά κυρίως λόγω μιας νοοτροπίας που ανθίζει χρόνια τώρα.

Ελάχιστοι/ες σκέφτονται οτι οι κρατούμενοι αυτοί που με τον Ξένιο Δία και τα πογκρόμ πρώτοι βίωσαν την περιστολή της ελευθερίας κίνησης τους εντός πόλης ξέρουν πολύ καλά πως είναι να είναι να νιώθεις αποκλεισμένος από τις μετακινήσεις, αποκλεισμένος από το να ψάξεις δουλειά, από το να δείς φίλους που μένουν μακριά.  Ελάχιστοι/ες μιλούν για το οτι οι εξεγερμένοι γνώριζαν τους λόγους που ο νεκρός είχε παλέψει νωρίτερα με τον ελεγκτή και για αυτούς κι άλλους τόσους πάλευαν οι ίδιοι καίγοντας το μελλοντικό κέντρο «φιλοξενίας» ανέργων σαν τον Καναούτη.

Έτσι ενώ ο νεκρός μνημονεύθηκε και τιμήθηκε με πορεία και τελετουργικό μπάχαλο ιθαγενών του μπετόν, ως νεκρός ενός πολέμου κατά των φτωχών, οι εξεγερμένοι κοντινοί του μετανάστες θάφτηκαν στην σιωπή όχι μόνο των media αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των αντιστεκόμενων. Το γαλανόλευκο χρώμα δεν είναι το χρώμα μόνο του δημόσιου μητνιακού λόγου, αλλά τείνει να ποτίσει και τον ανατρεπτικό λόγο. Ο θάνατος ενός ανέργου την στιγμή ελέγχου των εισητηρίων ήταν σοκαριστικός και αιτία αντίδρασης για αριστερούς/ες και μιας μερίδας  αναρχικων όχι γιατί ήταν θάνατος και εξόντωση ενός ακόμη «ανεπιθύμητου» ιθαγενή του μπετόν, αλλά γιατί ήταν έλληνας(πιο οικείος) αυτός που υπέστη την τυχαία εκτέλεση (τροχαίο ατύχημα είπαν). Αν ήταν διαφορετικά τότε αναρωτιέμαι γιατί δεν τελέσθηκαν τελετουργικά μπάχαλα ή έστω μια πορεία για την τυχαία εκτέλεση(ναυάγιο είπαν) οχτώ λαθρεπιβατών βάρκας στην Κω ένα μήνα πριν. Αυτοί δεν πρόσφυγες ενός πολέμου κατά των φτωχών, αυτοί δεν ήταν λαθρεπιβάτες, δεν τους κυνήγησε ένας ελεγκτής; Αναρωτιέμαι επίσης γιατί η πορεία στην Αμυγδαλέζα το σάββατο 24 σεπτέμβρη που κάλεσε έστω και αργοπορημένα το ΚΕΕΡΦΑ για αλληλεγγύη στους εξεγερμένους κρατούμενους/ες στην Αμυγδαλέζα είχε ελάχιστο κόσμο κατά πλειοψηφία κόσμο από μεταναστευτικές κοινότητες και το πολύ εκατό άτομα από την αριστερά και την αναρχία μαζί, ενώ η πορεία για τον Καναούτη που έγινε τον Αύγουστο συγκέντρωσε δύο με τρεις χιλιάδες άτομα. Θα μπορούσαν να ναι και οι δυο μεγαλύτερες ή τουλάχιστον ίδιες. Το σκηνικό δεν είναι καινούριο. Και  παλαιότερα για να μην ξεχνιόμαστε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν αιτία μιας πανελλαδικής εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008, αλλά ο λίγες ημέρες πριν θάνατος του Μοχάμεντ Ασράφ(24/10/2008) στο χαντάκι της Πέτρου Ράλλη μετά από ανελέητο κυνήγι των μπάτσων στην Υποδιεύθυνση Αλλοδαπών είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητος με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Η αριστερή ρητορική χρόνια τώρα για να συλλέξει ψήφους συναγωνίζεται την δεξια στο ποιος είναι πιο καλός πατριώτης. Από την άλλη ένα μέρος της αναρχίας και της διεθνιστικής αριστεράς για να μαζικοποιήσει τον αντιρατσιστικό αγώνα επικαλείται το παρελθόν του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των ΕΑΜιτών, απευθυνόμενη σε ομοεθνής της ή άλλοτε θέτει  μαρτυρικά τον αρρενωπό εαυτό της προστάτη των ‘αδυνάμων’ μεταναστών στις γειτονιές τους, αντί να στραφεί στο παρόν και να προσπαθεί να ενισχύσει τις σχέσεις με άτομα, κοινότητες και δίκτυα μεταναστών που τελικά τους αφορά και περισσότερο το ζήτημα και το χουν σε επίπεδο σύγκρουσης. Συχνά ακούω την ασύλληπτη φράση από συντρόφους ‘οι μετανάστες/ριες φταίνε για αυτό, αυτοί/ες δεν έρχονται όταν τους καλούμε’, δίχως ίχνος αυτοκριτικής από μέρους μας, δίχως να αναρωτιόμαστε που φταίμε εμείς. Δεν αναρωτιομαστε για το πόσο εμείς έχουμε κατηχήσει στο δόγμα της εθνικής(με κύριο στοιχείο την οικειότητα) ή της δυτικοευρωπαϊκής ταυτότητας (με κύριο στοιχείο τον αντιισλαμισμό) και πόσο αυτό μας εμποδίζει στην παραγωγή και σύνδεση αγώνων για την επιβίωση πια ενός πολυεθνικού προλεταριάτου των Αθηνών που είμαστε  όλοι μέρος του.

Οι αγώνες στην Αμυγδαλέζα και στα υπόλοιπα κέντρα κράτησης μεταναστών είναι αγώνες ενάντια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που περνώντας το δικό του τσιμεντένιο φράχτη επεκτείνεται στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης και μας αφορούν όλους/ες. Αν δεν σταματήσουμε αυτή την κίνηση τώρα πολύ σύντομα όπως έγινε με τα μεροκάματα, το μέλλον δεν θα ναι καμμένα λεωφορεία του Δεκέμβρη 2008 της Αθήνας ή της Ινσταμπουλ και της Βραζιλίας, αλλά τα λευκά λεωφορεία της  Sonapur που θα μας μεταφέρουν.

Η φρίκη των πατρίδων είναι ήδη εδώ 

Αλληλεγγύη στους 65 διωκώμενους της εξέγερσης μεταναστών στην Αμυγδαλέζα.

Υ.Γ

Το κείμενο γράφτηκε λίγες μέρες πριν την δολοφονία του Killah P. Η δολοφονία αυτή δεν ξεφεύγει από τα παραπάνω αφού η δολοφονία του Sahzad Luqman και τόσων άλλων μεταναστών από χρυσαυγήτες ήταν μια εικόνα από το μέλλον ημών και δεν είχαν τότε λάβει την αντίστοιχη προσοχή και αντιμετώπιση, όχι μόνο από το ουτως ή αλλως φασιστομηντιακό καθεστώς που και τώρα μιλά για βιοπαλαιστή δολοφόνο, αλλά ούτε και από την πλειοψηφία των αντιστεκόμενων.

Betonjc

einstürzende neubauten

Ο Camilo José Vergara, ένας αμερικάνος φωτογράφος από τη Χιλή που μελετά τα γκέττο και τις κατεστραμμένες πόλεις μέσα στο χρόνο, πρότεινε στα μέσα των 90’ς να μετατραπεί όλο το κέντρο του Detroit σε ένα ‘πάρκο ερειπίων’ ή σε μια ‘Αμερικάνικη Ακρόπολη’. Εκεί όπου άνθισε ο αμερικάνικος βιομηχανικός πολιτισμός και ο Ford έφτιαξε το τεράστιο εργοστάσιό του εδώ και τριάντα χρόνια απομένουν ερείπια, ενώ σχεδόν το 50% του πληθυσμού έχει εγκαταλείψει το κέντρο της πόλης την περίοδο από την πετρελαϊκή κρίση του 1973 μέχρι σήμερα, είτε για κάποιο μακρινό προάστιο της μητροπολιτικής περιοχής, είτε για άλλη πολιτεία. Το Detroit πέρα από τις ελάχιστες πόλεις του βορρά με τεράστιο πληθυσμό αφροαμερικάνων (βιομηχανικών εργατών άλλοτε), περα από κοιτίδα της Techno μουσικής και σκηνικό της ταινίας Robocop, είναι από τους πρώτους δήμους παγκοσμίως που μίλησε για πτώχευση το 2012 μιας και σχεδόν το 50% των κατοίκων του αδυνατούσε να πληρώσει τους δημοτικούς φόρους το 2011.

Η έννοια Detroitisation είναι μια έννοια αμερικάνικής κοπής που σημαίνει την βίαιη παρακμή μίας πόλης, αλλά χωρίς αυτή να γίνει με σπέκουλα του real estate κεφαλαίου μια ευκαιρία για εκμετάλλευση μέσω gentrification(εξευγενισμού).  Η έξοδος των κατοίκων μεσαίας και ανώτερης τάξης, η υψηλή ανεργία, οι ακατοίκητες γειτονιές, η γκεττοποίηση μεγάλων περιοχών, τα υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας, οι ημιδιαλυμένες υποδομές κοινής ωφέλειας (συγκοινωνίες, καθαρισμός, υδρευτικό σύστημα, ηλεκτρικό ρεύμα…) και το πλήθος εγκαταλελειμένων, διαλυμένων κτηρίων είναι τα χαρακτηριστικά του. Το φαινόμενο ερήμωσης αυτής της πόλης, που γίνεται ηδονοβλεπτικά θέμα πολλών φωτογράφων, δεν έχει να κάνει μόνο με την αποβιομηχάνιση αλλά και με την πολιτική των στεγαστικών δανείων που έδωσαν οι τράπεζες σε φτωχούς κυρίως αφροαμερικάνους και την μετέπειτα κατάσχεση μαζικά κατοικιών, λόγω αδυναμίας αποπληρωμής τους. Ένας δημοσιογράφος θέλησε με τον κυνισμό που διακρίνει τους μεταμοντέρνους φιλελεύθερους να αποδείξει το πόσο άδεια είναι η πόλη παίζοντας γκολφ κατά μήκος της πόλης, και ακολουθώντας την μπάλα του από την μία άκρη ως την άλλη.

 Η Ordos είναι ένα διαφορετικό νέο φαινόμενο πόλεων φαντασμάτων που συμβαίνει τώρα στην Κίνα, ένα είδος κατεδαφισμένων νεόκτιστων, einstürzende neubauten όπου η silence είναι sexy. Αυτή η κατάσταση δεν παρήχθη προφανώς λόγω της αποβιομηχάνησης, αλλά λόγω της παρανοϊκής ανάπτυξης του κεφαλαίου των κατασκευαστικών εταιριών υπό τις εντολές του κράτους για να αναχαιτιστεί η ανεργία μετά τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και να καταγράφονται θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης. Η Ordos είναι ένα ερείπιο ήδη από την θεμελίωση της. Όμοιες καταστάσεις βρίσκουμε σε μικρότερο βαθμό σε προάστια στην Ιρλανδία και την Ισπανία που με την φούσκα ακινήτων που έσκασε τα μισοτελειωμένα ή μόλις ολοκληρωμένα σπίτια έμειναν άδεια. Αυτές οι πόλεις θα μείνουν στην ιστορία ως οι πρώτες πόλεις που παρήκμασαν χωρίς ποτέ να κατοικηθούν.

 

Στον αντίποδα των παραπάνω βρίσκεται το Βερολίνο το οποίο φέρει αυτή τη στιγμή τα Ευρωπαϊκά πρωτεία του gentrification και ίσως  του μεγαλύτερου πόλου έλξης μεταναστών από το νότο και τουριστών από όλο τον κόσμο. Τα ενοίκια και το κόστος ζωής ανεβαίνουν αισθητά χρόνο με το χρόνο, οι παλιοί κάτοικοι των γειτονιών και οι πιο φτωχοί μετανάστες αναγκάζονται να μετακομίσουν όλο και πιο μακριά από τις περιοχές του κέντρου όσο τα μπαράκια ανοίγουν στη γειτονιά τους. Οι δουλείες για τους μετανάστες γίνονται πιο σπάνιες από πρίν, τα τέκνο κλάμπ κάνουν χρυσές δουλειές και οι εταιρίες υψηλής τεχνολογίας ανοίγουν η μία μετά την άλλη στα κουφάρια των παλιών εργοστασιακών χώρων. Εκεί αναπτύσσεται όμως και ένα κίνημα κατά των εξώσεων που συνεχίζονται στις παλιές φτωχογειτονιές μεταναστών όπως το Neukolln που πήραν τα ηνία από εκείνες του ανατολικού Prenzlauer berg, Friedrichschein, εκεί ζουν πολλές φυλές(ψιλολευκοί οι περισσότεροι όμως) του κόσμου, εκεί όντως χτυπά η καρδιά της γριας ευρώπης, αλλά με βηματοδότη.

Γιατί όμως μιλάω για το Detroit, την Ordos  και το Βερολίνο από την κωλοτρυπίδα της μεσογείου που λέγεται Αθήνα; Γιατί σε ένα περίπατο ανέργου (με στοιχεία προαυλισμού έγκλειστου) την Τρίτη μετά το πάσχα στο άδειο κέντρο έβλεπα τους ορίζοντες του Detroitisation, του gentrification και της Ordos να πτυχώνονται, να ράβονται στα μέτρα μιας βαλκανικής μητρόπολης. Ή γιατί το εγκαταλελειμένο ΙΚΑ στη Πειραιώς με τους αστέγους απέχει 5 λεπτά από το πανάκριβο εστιατόριο Βαρούλκο με τις παρκαρισμένες jagouar και από το τρέντυ πολύβουο Γκάζι με τα άδεια εδώ και χρόνια νεόδμητα loft διαμερίσματα του.  Ή ίσως επειδή μιλώντας στη Φωκίωνος Νέγρη με ένα τύπο από το Κονγκό μου πε ότι η Αθήνα είναι για τους μετανάστες/ριες είναι ότι ήταν η Αίγυπτος για τους Εβραίους, ένας τόπος σκλαβιάς από τον οποίο ο θεός πρέπει να τους οδηγήσει μακριά και σκεφτόμουν οτι ο θεός πέθανε στη δύση. ¨Η ίσως γιατί ενώ το gentrification του κέντρου γύρω από την Ομόνοια έχει κάνει κάποια βήματα με τις ρατσιστικές σκούπες των μπάτσων (Ξένιος Δίας, Θετις) και με τις αλα Berlin σπέκουλες του real estate κεφαλαίου [rethink athens, λειτουργία του κλάμπ Ρομάντζο στην Αναξαγόρα από το Bios, αγορά των μονοκατοικιών του μεταξουργείου από τον Τσάκωνα, πώληση μισοτιμής φιλέτων του δημοσίου μέσω ΤΑΙΠΕΔ κ.α] το Detroitisation παραμονεύει με τα άδεια διαμερίσματα, με τα μη εξυπηρετούμενα στεγαστικά δάνεια,  με τα κλειστά μαγαζιά της Σταδίου και της Πατησίων, με τα εγκαταλελειμένα εργοστάσια του Περισσού, του Ταύρου, της Νέας Φιλαδέλφειας, με τις κατεστραμμένες υποδομές  (ιδιωτικοποιημένα ή υπο ιδιωτικοποίηση ΔΕΗ, νερό, λεωφορεία), με την ανεργία στα ύψη, με την μετανάστευση της μεσαίας τάξης στο εξωτερικό  και η Ordos επίσης με τις άδειες νεόδμητες πολυκατοικίες που αρχίζουν να χαλάνε.

Τίποτα  τελικά δεν μας λέει περισσότερα για το πώς θα γίνει αυτή η πόλη πέρα από αυτό που υπάρχει:  μια πόλη από μπετόν των ρομποκοπ νεοναζί Δελτάδων που δέ(ρ)νουν όποιον δεν τους μοιάζει, των άνεργων στις ουρές του ΟΑΕΔ από όλα τα έθνη που αράζουν στις πλατείες, χορεύουν dubstep και τραγουδούν hiphop πίνοντας μπάφους, των ρατσιστών/ριών ελληναράδων που καβλώνουν με τον Μιχαλολιάκο στην TV, των απελπισμένων μεταναστών/ριών ρακοσυλλεκτών/μικροπωλητών/σεξεργατών/ανέργων,  των πλούσιων εργολάβων που διοικούν ιδρύματα τέχνης(JP Aβαξ), των τραπεζιτών με τα πούρα και τα αλεξίσφαιρα Cayenne, των hipster του Bios που καταναλώνουν όπου και ότι τους πουν, των καθηγητών που επιστρατεύονται πριν απεργήσουν, των υπό απόλυση εργαζομένων που εργάζονται περιμένοντας τους μισθούς προηγούμενων μηνών, των εφήβων που εργάζονται μόνο για να έχουν άδεια διαμονής, των γατιών που λιάζονται στον ήλιο και των σκυλιών που κατουράνε στις γωνιές. Μια πόλη που την κατοικούν φαντάσματα του εαυτού τους, δράκουλες γιάπηδες, κανίβαλοι όλων των φυλών και ζόμπι ρατσιστές. Μια πόλη που κάνει βουτιά στα βαθιά.

Goodmorning Vietnam

Βγαίνοντας από το φαλαφελτζίδικο στη Βάθης σήμερα το μεσημέρι αντίκρυσα μια κουστωδία κονκισταδόρων να περιφέρουν μια πεντάδα ιθαγενείς και να σταματούν όποιον άλλον δεν είχε λευκό χρώμα για να τον πάρουν μαζί τους στο ΑΤ Ομονοίας για εξακρίβωση στοιχείων. Λίγο πιο πέρα ένα σμήνος πρεζαίων λιαζόταν και τιτίβιζε επί  της πλατείας κάτω από τον Αττικό ουρανό. Είμαστε ο Ανθός της Ελληνικής Νεολαίας κραύγαζαν τα δέντρα δίπλα τους και ατσάλινα τζιτζίκια ξερνούσαν στο φανάρι από υπερβολική κατανάλωση μπεντζίνας. Ο μαν (άραβας) που δουλεύει στο μαγαζί με το φαλάφελ δουλεύει εφτά ημέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα. Χθές όμως νταβατζήδες πέριξ των εξαρχείων πλακώθηκαν με Πακιστανούς μετανάστες μικροπωλητές τσιγάρων στην οδό Στουρνάρη για να τους πουλήσουν προστασία στέλνοντας έναν από αυτούς σοβαρά τραυματισμένο στο νοσοκομείο. Έπειτα κάναν ντου οι μπάτσοι στην πλατεία. Το Σάββατο μία σφαίρα στο πόδι έφαγε ένας 19χρονος «αλλοδαπός» στην συμβολή των οδών Ζωοδόχου πηγής και Βαλτετσίου. Την ίδια μέρα 23/2 τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο στρατόπεδο κράτησης μεταναστών της Αμυγδαλέζας και ξυλοκόπησαν τους απεργούς πείνας που διαμαρτύρονταν για την δίχως αιτία παρατεταμένη κράτησής τους, αναφέρουν σπασμένα πόδια και χέρια και οτι τους έσερναν στα χαλίκια έχοντας κάνει χρήση δακρυγόνων σε εσωτερικό χώρο. Ένα πτωμα τσιμεντωμένο και δεμένο πισθάγκωνα βρέθηκε στην Αυλίδα λίγες μέρες πριν. Από την αρχή της επιχείρησης Ξένιος Ζευς  ως τις 15.02.2013 έχουν προσαχθεί 79.648 ιθαγενείς και έχουν συλληφθεί  μόνο 4.538 από αυτούς, γιατί  πληρούσαν τις παράνομες προϋποθέσεις παραμονής στη χώρα. Και τελικά όλα αυτά ήταν ένα χάδι μπρος σε αυτό που η Επιστημονική Πραγματικότητα απεργάζεται για τα επόμενα μερόνυχτά μας. Μου το επιβεβαίωσε μια παραμελημένη είδηση σήμερα το βράδυ.  Την Blackwater με την ονομασία πια Academi φέρεται να προσέλαβε το ελληνικό κοινοβούλιο για την φύλαξή του (έπειτα από πρωτοβουλία του Μειμαράκη), σύμφωνα με δήλωση πρώην αξιωματούχου του υπουργείου Εξωτερικών.

 Αν στα εργασιακά δεν απέχουμε και πολύ όπως έλεγε ένας σύντροφος από τους Νότιο αφρικάνους ανθρακωρύχους που πυροβόλησαν στην ψύχρα οι μπάτσοι γιατί απεργούσαν και κρατάγαν λοστούς και πέτρες. Στο ζήτημα της πόλης δεν απέχουμε και πολύ από τις γειτονιές της Βαγδάτης ή τις φαβέλες του Ρίο, ή τις κυβερνοπάνκ πόλεις που ο ιδιωτικός στρατός εισβάλει με hammer και ελικόπτερα για να τις ισοπεδώσει και να τις αποικήσει.

Η περίοδος θήρευσης έχει ξεκινήσει.

Καλωσήλθατε στη ζύμωση του πραγματικού.

Face Racism, Deface

  

Ενα απόσπασμα από τα Xίλια Eπίπεδα των Deleuze & Guattari που μιλά για το ρατσισμό λίγο διαφορετικά από ότι συνήθως. Με αφορμή τους 57.007 προσαχθέντες (ως τώρα) που τόλμησαν με το μελαμψό ή το μαύρο πρόσωπο τους να κυκλοφορούν στους δρόμους της Αθήνας. Με αφορμή τις ιερόδουλες που φυλακιστήκαν και διαπομπεύθηκαν από την ΕΛ.ΑΣ για να γαμάνε ασφαλώς ελευθέρα όσοι έχουν πρόσωπο στην ελληνική κοινωνία. Με αφορμή την δημοσίευση φωτογραφιών συλληφθέντων σε πορείες, που κατηγορούνται για κουκουλοφορία.

Από το κεφάλαιο Έτος Μηδέν: Προσωποποίηση

«Οι «Πρωτόγονοι» ίσως έχουν τα πιο ανθρώπινα κεφάλια, τα πιο όμορφα τα πιο πνευματικά, αλλά δεν έχουν πρόσωπο και δεν χρειάζονται ένα. Ο λόγος απλός. Το πρόσωπο δεν είναι καθολικό. Δεν είναι καν αυτό του λευκού άντρα· είναι ο ίδιος ο Λευκός Άντρας, με τα μεγάλα λευκά του μάγουλα και τις μαύρες τρύπες των ματιών του. Το πρόσωπο είναι ο Χριστός. Το πρόσωπο είναι ο τυπικός Ευρωπαίος αυτός που ο Ezra Pound αποκαλούσε ο μέσος αισθησιακός άντρας, με λίγα λόγια ο κοινός καθημερινός Ερωτομανής (οι ψυχολόγοι του 19^ου αιώνα είχαν δίκιο να λένε ότι η ερωτομανία, διαφορετικά από τη Νυμφομανία, παραμένει συχνά αγνή και ενάρετη· διότι λειτουργεί μέσω του προσώπου και της προσωποποίησης). Δεν είναι καθολικό[το πρόσωπο] αλλά facies totius universi[1]. Jesus Christ Superstar: αυτός ανακάλυψε την προσωποποίηση του σώματος ολόκληρου και την διέδωσε παντού (τα πάθη της Ιωάννας της Λωραίνης σε πρώτο πλάνο)…  Έχει δύο πλευρές: η νοητή μηχανή της προσωποποίησης, καθόσο συντίθεται από ένα σύστημα μαύρης τρύπας/λευκού τοίχου, λειτουργεί με δύο τρόπους, ο ένας αφορά τις μονάδες ή στοιχεία και ο άλλος τις επιλογές… Με την πρώτη της μορφή η μαύρη τρύπα λειτουργεί ως κεντρική μονάδα υπολογιστή, ο Χριστός, το τρίτο μάτι που κινείται πάνω στον τοίχο ή στη λευκή οθόνη χρησιμοποιείται ως γενική επιφάνεια αναφοράς. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο που δίνει καθένας, η μηχανή συνιστά μια μονάδα προσώπου, ένα στοιχειώδες πρόσωπο που κατέχει τη θέση του κυρίαρχου στη σχέση του με κάποιο άλλο[πρόσωπο]: είναι ένας άντρας ή μια γυναίκα, ένας πλούσιος ή ένας φτωχός, ένας ενήλικας ή ένα παιδί, ένας ηγέτης ή ένας υπήκοος, ‘ένα χ ή ένα ψ’….

Με τη δεύτερη της μορφή, η νοητή μηχανή της προσωποποίησης αναλαμβάνει το έργο της επιλεκτικής απάντησης ή της επιλογής: δοσμένου ενός συμπαγούς προσώπου, η μηχανή κρίνει τι περνάει και τι όχι, τι ταιριάζει και τι όχι, στη βάση των στοιχειωδών μονάδων του προσώπου… Είναι ξεκάθαρο ότι στο νέο της ρόλο ως ανιχνευτής αποκλίσεων, η μηχανή της προσωποποίησης δεν περιορίζεται σε εξατομικευμένες περιπτώσεις αλλά λειτουργεί με ένα γενικό τρόπο όπως στον πρώτο της ρόλο, υπολογισμός/στάθμιση κανονικότήτων. Εάν το πρόσωπο είναι τελικά ο Χριστός, με άλλα λόγια, ο μέσος συνηθισμένος Ευρωπαίος, τότε οι πρώτες αποκλίσεις, οι πρώτοι αποκλίνοντες τύποι είναι φυλετικοί: κίτρινος άνθρωπος, μαύρος άνθρωπος σε δεύτερη και Τρίτη κατηγορία.… Αυτοί πρέπει να Εκχριστιανιστούν, με άλλα λόγια να προσωποποιηθούν. Ο Ευρωπαικός ρατσισμός ως αίτημα του λευκού ανθρώπου ποτέ δεν λειτούργησε με τον αποκλεισμό ή με τον χαρακτηρισμό κάποιου ως Άλλου· οι πρωτόγονες κοινωνίες αντίθετα κατανοούσαν τον ξένο ως  Άλλο. Ο ρατσισμός λειτουργεί με τον προσδιορισμό των βαθμών απόκλισης σε σχέση με το πρόσωπο του Λευκού Άντρα, που ψάχνει να ενσωματώσει μη συμβατά χαρακτηριστικά…κάποτε ανεχόμενος αυτά[τα χαρακτηριστικά] σε συγκεκριμένα μέρη και σε συγκεκριμένο χρόνο, σε ένα συγκεκριμένο γκέττο για παράδειγμα, και κάποτε διαγράφοντας τα από τον τοίχο, μη ανεχόμενος την διαφορετικότητα( είναι Εβραίος, είναι Άραβας, είναι Νέγρος, είναι τρελός…). Από την οπτική του ρατσισμού, δεν υπάρχει εξωτερικό, δεν υπάρχουν άνθρωποι απ’έξω. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που θα πρεπε να είναι σαν και εμάς και το έγκλημά τους συνίσταται στο ότι δεν είναι… Ο ρατσισμός ποτέ δεν διακρίνει ίχνη του άλλου· μόνο εξαπολύει κύματα του ιδίου έως ότου αυτοί που αντιστέκονται στην ταύτιση (ή εκείνοι που επιτρέπουν στον εαυτό τους ένα συγκεκριμένο μονάχα βαθμό ταύτισης) να εξαλειφθούν. Η σκληρότητά του ισούται μονάχα με την ανικανότητά του και τη βλακεία του.»

Η μετάφραση έγινε από την αγγλική έκδοση Deleuze Guattari, A thousand Plateaus, ed. Continuum σ.196-7, οι επισήμανσεις δικές μου

Η πρώτη εικόνα είναι ο Ιησούς Παντοκράτορας του Σινάι και η δεύτερη ξυλογραφία του 1544 από τον Münster της νομαδικής φυλής ανθρωποφάγων Blemmyes, που έγιναν γνωστοί ως μυθικά τέρατα που χωρίς κεφάλι τα μάτια και το στόμα τους βρίσκονταν στο στήθος τους.

Betonjc

Για κείνους που ο αντιρατσιστικός αγώνας είναι αγώνας για να ξαναγίνουμε Απολίτιστοι κι όχι Πολιτοφύλακες.

 Υ.Γ

Το ότι το (ορθόδοξο ή καθολικό) παπαδαριό τείνει να γίνει ο δεύτερος μετά το εθνικό κράτος βασικός φορέας του ρατσισμού, στην Ελλάδα και την Ευρώπη δεν είναι μόνο υπόθεση πολιτικών αλλά και θεολογικό-θρησκευτικών συσχετισμών. Η Ελληνική εκκλησία συνεργάστηκε με τη Χρυσή Αυγή όταν εκείνη έτρεξε την καμπάνια ενάντια στην κατασκευή τεμένους στην Αθήνα, μέχρι τότε κράταγε αποστάσεις και στην εκκλησία του Παντελεήμονα δεν έβρισκαν καταφύγιο οι πάλαι ποτέ δωδεκαθεϊστές Χρυσαυγίτες. Η πρόσφατη ακύρωση της παράστασης Corpus Christi είναι η συνέχεια αυτής της παλαιότερης βασικής συνεργασίας.

Ο αντιισλαμισμός (ή ρατσισμός προς τους μελαμψοπρόσωπους) που γίνεται το κοινό στοιχείο όλων των νέο-ρατσιστών χριστιανών ευρωπαίων σχετίζεται ιδιαίτερα με την έννοια του προσώπου που οι δυτικοί χριστιανικοί πολιτισμοί θέλουν παντού να επιδεικνύεται. Όχι τυχαία για μένα σήμερα η εκδίωξη των ισλαμιστών(απαγόρευση της μπούργκας, των τεμένων χωρίς εικονίσματα) είναι ταυτόχρονη με τις διώξεις για την απόκρυψη των χαρακτηριστικών (κουκουλονόμος) και την εκδικητική δημοσίευση φωτογραφιών συλληφθέντων (ιερόδουλες, διαδηλωτές). Το πλήθος κουκουλοφόρων χωρίς πρόσωπα, οι ‘πρωτόγονοι’ Ζαπατίστας  και ο Θεός χωρίς εικόνα[2] (που υπάρχει στο Ισλάμ των μελαμψών και των μαύρων)  είναι εχθροί, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, του λευκού δυτικο-χριστιανικού καπιταλιστικού κόσμου του Θεάματος. Στο λευκό ευρωπαικό καπιταλισμό όποιος δεν είναι φυσικό-νομικό ‘πρόσωπο’, δεν έχει φωτογραφία ταυτότητας, λογαριασμό facebook ή δεν είναι τελικά καθ’ομοίωσιν του Θεού είναι αδύνατον να ενσωματωθεί στα καπιταλιστικά κυκλώματα και άρα όχι απόκληρος αλλά υποψήφιος κανονικοποίησης .

Για να μην παρεξηγηθούμε όμως το επίσης μονοθεϊστικό Ισλάμ με το παπαδαριό του και το πολιτικό σκέλος του[εκεί έχουν ρητά ακόμα πολιτική θεολογία] έγιναν γρήγορα στυλοβάτες ενός νέου καθεστώτος εκμετάλλευσης και κυριαρχίας στις αραβικές χώρες μετά το κύμα εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης, όπως είχαν κάνει και μετά την Ιρανική εξέγερση.(βλ. Μορσί στην Αίγυπτο τώρα), απλά εκεί το κάνουν με άλλο τρόπο και το θέαμα δεν έχει ίδια χαρακτηριστικά.

---

[1] Φράση που συναντάμε στο Σπινόζα και σημαίνει το πρόσωπο ολόκληρου του σύμπαντος.

[2] Αντίθετα με τον Χριστιανισμό στο Ισλάμ δεν μπορείς να έχεις ανθρωπομορφισμό του θεού και άρα δεν μπορείς να απεικονίσεις το θεό παρά μόνο να κατανοήσεις τις ιδιότητές του(αιώνιος, φιλεύσπλαχνος…). Εξ ου και οι αντιδράσεις για την απεικόνιση του Αλλάχ  ή του Μωάμεθ σε ταινίες και σκίτσα. Για τους μουσουλμάνους οι Χριστιανοί είναι εικονολάτρες, εικονόδουλοι.